Ta strona została uwierzytelniona.
102
DO LITWY.
O! cześć ci Litwo! cnót wielkich skarbnico!
O! cześć ci Litwo! na kresach strażnico!
Nieustraszona! — choć przemoc cię smaga,
Wielka potęgą — jak twoja zniewaga!
O! cześć ci Litwo! w męczeństwie twych dziatek!
W rozpaczy ojców! w łzach sierót i matek.
W mękach twych synów i w doli tułaczy,
I w każdym jęku, co piersi krwią znaczy!
Córo Chrystusa! jako Mistrz twój święty
Dotrwał w boleści wielki, nieugięty.
I tyś nie drżała przed żadnem cierpieniem,
Ani mak własnych zdradzałaś — westchnieniem.
O! cześć ci Litwo! z tym krzyżom z Golgoty,
Cześć ci pochodnio wiary — wśród ciemnoty!
Nie tyle prawdy słońca nam rozświecą
Ile ty Litwo, dziejów przodownico!
O! cześć ci Litwo, z tej pochodni żarem,
Coś niewolniczo nie padła przed carem.
