Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/40

 — Jadwiniu, jakże można! może lord przebrany...
 Jadwinia poprawiła niezręczność i posłała mym oczom parę wyperfumowanych uśmiechów.
 Zaczęła się rozmowa.
 Postanowiłem być bezczelnym i zajmującym. Udało mi się to w zupełności. Jak bogacz, rzuciłem im szczodrą ręką kilka drobnych manetek śmiechu i pochlebstwa i tak — wygrałem grę. Pokoju nie wynająłem, ale uzyskałem wolny wstęp do brunetki.
 Wkrótce potrafiłem stać się jej niezbędnym. Czuła wdzięczność dla mnie, że mnie kokietować może.
 — Patrz, jakie mam ramiona, jakie ręce toczone. Słodycz i upał, upał i harmonja.
 — Widzę, podziwiam — odpowiadałem.
 — Ach, jakże pragnę uścisku mężczyzny — mówiła namiętnie.
 — Więc oddaj mi się pani — błagałem.
 — Co? oddać się? Obraziła się. — Córką urzędnika jestem. Matka moja za mąż wyszła, i ja wyjdę.
 Tego dnia nie rozmawiała już ze mną.
 Innym razem szeptała, przechylając cu-