Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/39

 Przechodząc raz przez podwórko, spostrzegłem śliczne dziewczę. Brunetka. Córka urzędnika jakiegoś...
 Utuczona była i wyfryzowana dostatnio, a jednak w oczach przebijało znużenie. Znać, czekała już długo ze swemi objęciami, i nikt nie przychodził po jej hojność. To ją gniewało. Siedziała znudzona w oknie, jak pies na upale, a wyglądała, jak anioł.
 Postanowiłem ją podrażnić trochę.
 Przebiegłem schody.
 Wyszła z matką.
 — Przepraszam najmocniej panie. To tu pokoik do wynajęcia?
 Zdziwiły się.
 — A kto panu mówił?
 — Wszak na karcie...
 — Karta? Nie, myśmy jeszcze nie wywiesiły. Ale w istocie mamy zamiar. Pewnie stróż panu mówił?
 — Pozwolą panie obejrzeć?
 — Prosimy.
 Brunetka z niechęcią obejrzała moje ubranie i skrzywiła się.
 Matka mrugnęła na nią...