Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/39

 — Gotowe. —
 — No, bobym cię zabił! — i odwróciwszy się wołał tubalnym głosem:
 — Kelner! A dokądże ja pana będę wołał? —
 To „pana“ wypowiedziane zostało tak zręcznie i komicznie, że cała obsada stołu wybuchnęła niepohamowanym śmiechem i jęła nagradzać kolegę Saskiego krótkimi, dosadnymi ucinkami:
 — Roman! Koronę zarobiłeś? —
 — I zapomniałeś, że w porządnem towarzystwie nikomu się nie mówi panie! —
 — Ty niepoprawiona korekto! —
 — A to co znowu? — Saski podniosł się i komicznym gestem nakazywał milczenie — Silentium! Moi... panowie! —
 — Ha! ha! ha! —
 — Panowie! Mówię. Jeżeli mnie zafundujecie czarną kawę, opowiem wam, co spotkało pierwszą edycję mej osobowości, mianowicie Lipcińskiego. —
 — Zrobione. Gadaj, — wszyscy umilkli zaciekawieni, gdyż Saski słynął ze swej nieporównanej zdolności komicznego, nie tyle opowiadania, ile wymawiania, a przytem miał iście aktorski dar gestów i mimiki. Był nawet już dłuższy czas w teatrze, ale porzucił go zgorszony, twierdząc, że jest to jeden prawdziwy... kabaret. Teraz był słuchaczem Akademji Sztuk Pięknych i mistrzem w zbieraniu najrozmaitszych opowiadań z życia bezdomnych artystów.
 Przechylił w tył głowę, przymrużył oczy, i począł cedzić zwolna, przez zęby:
 — Chociaż rzecz się dotyczy niezwykle czcigod-