Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/37

dość duże, komnaty. W pierwszej było prawie pusto, z drugiej zato płynął wraz z kłębami sinego dymku gwar licznych głosów wesoły i nieskrępowany.
 — Ten pokój — objaśniał z uśmiechem Rudzki — jest dla niepalących, drugi zaś to pokój nasz! —
 Zaledwie przekroczyli próg tego „naszego“ pokoju powitał ich burzliwy śmiech i brzękliwy gwar:
 — Witajcie kapłani Muz! —
 — Witaj wschodzące słońce!
 — Bądź pozdrowion synu Appolina! —
 — Oby Muza twoja nigdy nie wzgardziła tobą dla pięknego Morfeusza! —
 — I oby ci harfa nigdy się nie rozstroiła! —
 — Silentium, panowie! — Rudzki wesoło zaklaskał w ręce — Silentium! Uczcijcie mnie do pioruna, i wysłuchajcie! —
 — Zaiste godny tego! —
 — Słuchajcie! —
 — Pozwólcie sobie przedstawić pana Karola Stalińskiego, autora słynnych polemik filozoficznych, któregoście rok temu zgodnie wychwalali. —
 Kilka rąk różnej wielkości i różnego kształtu wyciągnęło się ku Stalińskiemu. Posypały się nazwiska:
 — Lipciński Józef, z profesji malarz, a z talentu leniuch! —
 — Roman Saski, drugie wydanie kolegi Lipcińskiego. —
 — Bajorski Wiktor, ponoć syn Appolina, lecz realnie szewca pijaczyny. —
 — Będziński Mieczysław. Proszę mi wierzyć