Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/140

 — I teraz pani mnie jeszcze nie zna, ale i ja panią nie znam... —
 — Więc... —
 — Dlaczego pani... — nie dokończył i spojrzał na nią zdziwiony. Miała wyraz lęku w oczach, i gorycz w uśmiechu. Dokończyła zuchwale, lecz cicho:
 — Dałam się panu całować, co? —
 — Tak. —
 — Nie wiem. —
 — Panno Ireno...! —
 — Ja nie wiem. Ja tak muszę. Ja w tej chwili pragnęłam pańskich pocałunków ponad wszystko w świecie... —
 — A teraz? —
 — Ja nie wiem. Może pana kocham, może nie... —
 — Nie rozumiem, nic nie rozumiem... —
 — Niech pan nie myśli. To się samo wszystko musi rozjaśnić. —
 — Ale to się może okropnie skończyć! —
 — Panie Karolu! —
 — Złote runo — ha! ha! ha! ha! złote runo — wybuchnął nagle zgryźliwym, szyderczym śmiechem — złote runo mojej miłości. Co będzie? —
 — Panie Karolu! panie Karolu! Niech się pan uspokoi? Pan mnie istotnie kocha? —
 — Ha! ha! ha! Nie wiem. Dziś istotnie nie wiem. Ale kochałem panią prawie do szaleństwa! —
 — Boże... —
 — Tak! tak! tak! tak! A ty? —
 — Panie Karolu... cicho, cicho, spokojnie — delikatnie ręką pieściła rękę jego — ja wiem, że ja