Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/42

 — Jakto?
 — A no tak... śmierć... sekcyjka... bezsilność medycyny, trochę pociechy chrześcijańskiej... no, czy to nie komiczne?
 — E! co pan też?... no, do miłego...
 Ajra zastała mnie rozbawionego temi odwiedzinami lekarza i wpatrzonego z uśmiechem w pułap.
 Była dziś niezwykle podnieconą. Uśmiechem starała się pokryć jakąś wewnętrzną burzę, ale drżały jej usta, i głos się łamał i obrywał, jak odmarzający śnieg pod stopami podróżnika...
 — Cóż? gotowaś? — spytałem.
 Skinęła głową potakująco. Spojrzała na mnie z litością, czy wstrętem, urągając mi i policzkując jednocześnie oczyma.
 To mnie dogniotło... Cała drzemiąca we mnie nienawiść zbudziła się i zatrzęsła nerwami.
 I nerwy moje w tej burzy miały się już popruć i poprzerywać doszczętnie.
 — Więc się rozbieraj! — szepnąłem.
 — Nikt tu nie wejdzie? — spytała.
 — Nikt.
 — A doktór? A zakonnica?
 — Byli już...
 — A służba?
 — Nie będę dzwonił... Możesz zresztą drzwi na klucz zamknąć.
 — Prawda... prawda... — powtarzała.
 I twarz jej w tej chwili się rozjaśniła.
 Podeszła do drzwi... cicho, powolutku przekręcała