Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/146

chciałem... „ratunku, pomocy!...“ ale sznur werżnął się głębiej w szyję i doduszał...
 W pół godziny wiatr huśtał już moim sztywnym ciałem... Skrzypiały powrozy... wychodziły ze swoich siedzib szczury i stukotały po strychu, jak groby zbudzonych z letargu ludzi...
 Nad miastem noc rozwieszała kiry i nad domami stała, jak przekleństwo.
 Zamigotała na strychu blada latarenka... Dwie służące weszły z tobołami bielizny...
 Rozmawiały zjadliwie o swojej pani...
 — Jezus Marja! — krzyknęła nagle jedna...
 — Wisielec!...
 I obie porwały się do ucieczki...
 A trup mój zachybotał się od szarpnięcia sznurów i w świetle na pół rozbitej latarki kołysał się z wytrzeszczonemi oczami i wywieszonym na brodę językiem...
 Szeleściała tylko rozsypana w popłochu bielizna i noc stękała nad dachem.
 Lecz oto rządca domu, policja, — cała komisja śledcza.
 Kilku ludzi wynosi omdlałą moją żonę...
 Matka stoi oparta o jakiś stary magiel i patrzy...
 Nie zemdlała, nie płacze, — jest tylko biała bardzo i patrzy.
 Zaczynają się formalności... Odcinają trupa... Układają go na nosze... Ona patrzy tylko...
 Przechodzi dzień...
 Samobójstwo już stwierdzone... Sekcja dokonana...