Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/132

 — Więc czemu mnie pan dręczy?
 — Nie rozumiem... nie rozumiem... — powtarzał. — O co idzie? Jakie znaczenie może mieć prześcieradło? Właściwie, co mnie to może obchodzić, czy pan je sprzedał, lub nie? Dajmy na to, że jest pan głodny i sprzedaje jedno z moich prześcieradeł... Cóż z tego wynika? Poco mi pan bryzgasz w oczy takie słowa, jak „kradzież“. Jesteśmy chyba przyjaciółmi.Z cyklu „Halucynacje“ .
 — Więc sprzedałem pańskie prześcieradło, czy nie? — krzyknąłem w najwyższym rozdrażnieniu...
 — Dajmy na to, że je pan nawet sprzedał... — mówił niecierpliwie.
 — Panie! — wtykałem mu niemal w same uszy. — Mnie nie obchodzą żadne „dajmy na to“... Chcę kategorycznej odpowiedzi... Ukradłem, czy nie ukradłem?
 Podniosło się w nim oburzenie.
 — Ależ pan mnie tyranizuje — zawołał, rozkładając ręce i siadając na łóżku.
 Palcami wdarłem się w jego chude ramiona i zacząłem trząść niemi w paroksyzmie niecierpliwości, jak się potrząsa gruszą, aby ją ogołocić z owoców.
 — Żądam odpowiedzi... słyszy pan?
 Zwinnym małpim ruchem odepchnął moje ręce, skoczył na podłogę i, przewracając krzesło, uciekał w śmiesznych susach na środek pokoju.
 — To jest formalny gwałt! — krzyczał jakimś przyciętym głosem.
 We mnie zbudziło się wtedy najbrutalniejsze zwierzę.
 Najpodlejsza rdzeń człowieka zapanowała uczuciem