Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/94

 Niebawem też dobiegł do jego ucha dźwięczny i silnie akcentowany głos poty.
 —Tak więc, drogi Ludwiku — mówił Cyrano—jesteś zadowolony z brata?
 —Nadzwyczajnie! Okazuje mi wielką życzliwość.
 To naturalne, Ale — chciałbym dowiedzieć się o jednem...
 — O czem?
 Czy Roland, w rozmowie z tobą, dotykał już rzeczy głównej.
 — Co pan przez to rozumie?
 — Sprawy majątkowe.
 — Nic mi o tem nie mówił i ja też o nic go nie pytałem.
 —Bezinteresowność ta przynosi ci zaszczyt, Jednak trzeba będzie o sprawach tych pomyśleć.
 — Poco! Brat przyjął mnie jak najgościnniej: wszystkie potrzeby moje opatrzył, czegóż więcej mam od niego wymagać!
 — O poeci! — uśmiechnął się Cyrano. — Jak mało wymaga ten naród od życia! Na szczęście dla ciebie, ja tu jestem.
 — Cóż pan zamierzasz uczynić?
 — Ależ do licha! zamierzam zapewnić ci byt niezależny na dziś i na jutro; zamierzam tak urządzić twoje interesa, abyś bratu nie potrzebował nic zawdzięczać, lecz był mu we wszystkiem równy.I w tym celu właśnie...
 — Co w tym celu?..
 — Chcę wprowadzić w wykonanie ostatnią wolę twego ojca.
 — Proszę cię: zaniechaj wszystkiego, coby mogło urazić Rolanda!
 Bądź spokojny. Mówię o przyszłości. Przez miesiąc lub dwa miesiące niech ci wystarcza to,