Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/95

co tytułem gościnności otrzymujesz od brata. Potem zobaczymy.
 — Tak, tak, czekajmy, Nic nas nie nagli. Zawsze będzie dość czasu do podjęcia tych nudnych kwestyj, Mam teraz zresztą na myśli sprawę nierównie ważniejszą.
 — Jaką?
 Manuel spojrzał na Cyrana ze zdziwieniem i jakby z wymówką; potem rzekł, wzdychając:
 — Alboż zapomniałeś, Sawinjuszu, o mojej miłości?
 — Do diabła! — skrzywił się poeta — otóż to orzech najtwardszy do zgryzienia! Mój chłopcze! już cię w tem brat twój uprzedził.
 Hrabia podwoił czujność, gdyż, zgodnie z jego przewidywaniem, rozmawiający znacznie w tem miejscu głos przyciszyli.
 — Brat! — powtórzył Manuel. — Kochaż on w istocie pannę de Faventines, czy też jest to tylko małżeństwo z rozsądku?
 — Sądzę, że on ją kocha. Pozostaje do zbadania: czy ona kocha jego? Pod tym ostatnim względem ja mam duże wątpliwości.
 — Jeżeli więc Gilberta nie kocha Rolanda, to co?
 — To w takim razie powoduje nią tylko poszanowanie danego słowa, Nie ty jednak chyba mógłbyś żądać od brata, aby ją ze słowa tego zwolnił!
 — To prawda — poświadczył ze smutkiem Manuel, — Skazany jestem w tym razie na milczenie.Jednakże... sądzę...
 — Kończ.
 — Gdyby panna de Faventines sama...
 — Młody zarozumialcze! Odgadłeś więc, że jesteś kochany?
 Nie. Ale czy temu, kto widzi się zagrożo-