Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/428

 — Czy pan hrabia jest pewny, że Cyrano przybędzie przez tę bramę? — zapytał.
 — Jak najpewniejszy. Mieszka on niedaleko stąd i nie ma innej drogi przed sobą, chyba gdyby chciał przebyć Sekwanę powyżej Luwru, co jednak trudno przypuszczać.Czy można ufać twoim ludziom, że ściśle wypełnią rozkazy?
 — Niech jasny pan będzie spokojny. Kapitan Czart, choćby był czartem we własnej osobie, nie wyśliźnie się nam.Pierwszy cios z mojej ręki otrzyma.
 — Musi to być zrobione szybko. Jeśli nie znajdę przy Cyranie tego, co mi potrzebne, będziemy musieli wziąć szturmem jego mieszkanie!
 — O! — zauważył Ben Joel — to nie byłoby bardzo roztropne.
 — Tak chcę i tak być musi — rzekł wyniośle Roland.— Jeżeli brama stawi nam opór, podpalimy dom!
 Cygan nic nie — odpowiedział.
 Pochylił się on ku ziemi i nadsłuchiwał.
 Do uszu Rolanda najlżejszy szmer nie dochodził, ale Ben Joel, który miał słuch o wiele delikatniejszy, pochwycił stuk kopyt końskich na bruku, rozlegający się w bardzo znacznem jeszcze oddaleniu.
 Gwiazdy zaczynały gasnąć i na wschodzie, ponad dachami milczącego miasta, niebo zlekka się rozjaśniało.
 Jeden z ludzi, wysłanych na zwiady, nadbiegł szybko.
 — Cóż tam? — spytał Roland.
 — Jeździec jakiś zmierza w tę stronę.
 — Sam?
 — Zapewne sam.
 —Nie poznałeś, kto to taki?