Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/359

 Po chwili znaleźli i zapalili lampę, a gdy tylko płomień jej zabłysnął, rozejrzeli się instynktownie dokoła siebie.
 Firanki nad łóżkiem były zasunięte i lekki podmuch — zapewne wiatru, wpadającego przez otwarte okno — zdawał się nieznacznie je poruszać.
 Ben Joel wskazał towarzyszowi palcem szafę dębową.
 — Tam? — zapytał Rinaldo.
 — Tak.
 Ben Joel wziął lampę i skierował się w stronę łóżka, Rinaldo postępował zaraz za nim.
 Nagle obaj stanęli w miejscu, skamieniali z przerażenia.
 Firanki poruszyły się żywiej i widoczne było, że już tym razem nie od wiatru.
 Jednocześnie w głębi pokoju dał się słyszeć suchy trzask — trzask odwodzonego kurka od pistoletu.
 Rinaldo stanął, zatrzymując Ben Joela, i wyciągnął do połowy z pochwy sztylet.
 Z ręką na głowicy sztyletu zatopił w łóżku wzrok przenikliwy — wzrok strzelca, badającego oczyma krzak, w którym domyśla się ukrytej zwierzyny.
 Ale w pokoju zapanowała napowrót cisza głęboka.
 I jak myśliwy, omylony w przewidywaniach, Rinaldo szepnął pogardliwie:
 — Nic tam niema.
 W chwili, gdy zabierał się iść dalej, firanki przy łóżku rozsunęły się gwałtownie i wychyliła się z pomiędzy nich postać groźna.
 — I cóż, panowie? — przemówiła ta postać — decydujcie się! Już od kwadransa obserwuję was, chcąc dowiedzieć się o celu waszych miłych odwiedzin!