Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/360

 Przy tych słowach zeskoczył z łóżka Cyrano, zupełnie ubrany, ze szpadą w jednej ręce, z pistoletem w drugiej i postąpił śmiało ku zbójcom.
 Nie mogąc wymówić ani jednego słowa groźby lub tłumaczenia, takim strachem śmiertelnym przejęło ich to zjawisko, cofnęli się w przeciwny koniec pokoju.
 — Jakóbie! Jakóbie! — zakrzyknął na cały głos Cyrano.
 Rinaldo i Ben Joel odzyskali w jednej chwili krew zimną.
 — Nie wzywaj pan daremnie księdza proboszcza — odezwał się szydersko cygan — zajęty jest w tej chwili gdzie indziej.
 — A! — zawołał jednocześnie sługa hrabiego Rolanda — bardzo nam przyjemnie spotkać tu pana, panie Cyrano.
 I wydobywszy nieznacznie pistolet, zmierzył prosto w poetę i wystrzelił.
 Długa krwawa kresa wystąpiła na policzku Cyrana.
 Śmierć zajrzała mu w same oczy.
 Rzucił się w stronę okna, aby przeciąć łotrom odwrót, a jednocześnie, nie celując prawie, nacisnął cyngiel pistoletu.
 Straszny krzyk wściekłości, przytłumiony w tejze chwili głuchym jękiem, odpowiedział na huk jego wystrzału.
 Jednocześnie rozległ się łoskot padającego na podłogę ciała.
 Zanim Cyrano mógł rozpoznać, który to z wrogów poległ od jego kuli, lampa została zrzucona na ziemię i— zagasła.
 Szlachcic przybrał postawę obronną i czekał.
 W mroku nic się nie poruszało i najlżejszy głos me wychodził znikąd — prócz słabych westchnień, wydawanych przez ranionego.