Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/326

która była ci potrzebna, pochwyciłeś ją pan. To było bezpieczniejsze od tamtego.
 — Posłuchaj, Zillo. Co tobie się roi? o co mnie posądzasz?
 — Posądzam pana, żeś zamierzył pozbyć się Manuela i że mnie za pośredniczkę do tego użyłeś.
 — Ani mi w głowie ten tam Manuel! Gdybym chciał pozbyć się go, jak ty pleciesz niedorzecznie, nie jeden, ale tysiąc miałbym sposobów do tego.Najpierwszym i najprostszym byłoby dopuścić do skazania go, a ty wiesz właśnie, że pracuję nad wydobyciem go z więzienia.
 Było to powiedziane tonem niezmiernie naturalnym i z pewną dobrodusznością, która zachwiała na chwilę podejrzenia Zilli.
 Hrabia zauważył sprawione przez się wrażenie.Przelotny uśmiech przebiegł po jego ustach.
 — Przekonałem się nareszcie? — dorzucił, chcąc zwycięstwo swe uczynić pewniejszem.
 — Mnie przekonać można jedynie dowodami.
 — Jakichże żądasz dowodów?
 — Ułatw mi pan wstęp do Chatelet. Chcę pomówić z Manuelem.
 — To rzecz niemożliwa.
 — W takim razie, oddaj mi list, który pisałam do niego wczoraj, z pańskiej namowy.
 — Nie chcesz już zatem ocalić Manuela?
 — Odpowiem na to później Tymczasem proszę o list.
 — Chętniebym to zrobił — odrzekł hrabia z niezmąconym spokojem, gdyby nie to, że, na nieszczęście, albo raczej... na szczęście — bo rozsądniej traktuję twoje sprawy, niż ty sama — listu tego już nie mam.
 — Gdzież on?