Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/215

z węzłami, który cyganka przymocowała do poręczy ganku, weszli do pokoju.
 Byli to: Ben Joel i Rinaldo.
 Ten ostatni trzymał ślepą latarkę, której światło skierował wprost na łóżko.
 — Śpi?-zapytał jednocześnie Ben Joel.
 — Od dwóch godzin blisko — odrzekła Marota.
 — Dobrześ nam usłużyła. A teraz wyjdź stąd.
 I Ben Joel wyciągnął z za pasa wielki otwarty nóż.
 — Chcesz go zamordować?-spytała Marota ze drżeniem.
 — Dobre pytanie! Cóż cię to zresztą może obchodzić?
 — Ja na to nie pozwolę — oświadczyła głosem stanowczym.
 — Mówisz od rzeczy. Trzeba sprzątnąć młokosa. Przeszkadza nam. A zatem usuń się i pozwól nam czynić co do nas należy.
 — Nie!
 — Uparta dziewka!-mruknął cygan.
 Rinaldo nic nie mówił, ale chwycił Marotę za ramię.
 Tancerka wyśliznęła mu się w jednej chwili, pobiegła do łóżka i dobyła z za gorsu sztylet, z którym się nigdy nie rozłączała.
 — Spróbujcie teraz zbliżyć się! — zawołała groźnie.
 — Szkoda czasu!-zauważył Rinaldo.
 — Nie zbliżajcie się-ostrzegała Marota, widząc, że służący Rolanda chce przystąpić do łóżka mój sztylet zatruty; najlżejsze draśnięcie śmierć sprowadza.
 — Słuchaj-no, Maroto-rzekł Ben Joel, — czyżbyś się zakochała w tym paryżaninie?
 — Kto wie? — odparła tancerka. — Tymczasem