Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/21

 — Stara szlachta z Poitou! Ale przepraszam! Pozwól mi, panie margrabio, słuchać Sejanusa.
 Na scenę wyszli aktorowie. Starcie na tym punkcie musiało się zatrzymać, Nie wyniknął stąd zresztą żaden skandal, gdyż przeciwnicy prowadzili spór z wyszukaną grzecznością, jak przystało ludziom dobrze wychowanym.
 Przy końcu sztuki przeciwnik margrabiego skinął na młodzieńca, siedzącego o kilka miejsc dalej, który zbliżył się doń z pośpiechem.
 — Hrabio! — rzekł do młodzieńca, — Czy chcesz być moim sekundantem?
 — Dlaczego?
 — Mam się bić.
 — Tego wieczora?
 — Za chwilę.
 — Znów kłótnia! A nie zdążyłeś pan nawet jeszcze opuścić sali? —
 Nie potrzebowałem tego czynić, gdyż ten pan tu siedział!
 Margrabia de Lozerolles, w ten sposób wywołany, skłonił się uprzejmie.
 — Jaki powód?
 — Niezmiernie prosty. Ten pan nazywa „Agrypinę“ szkaradną: dla mnie jest ona piękną. Czy uważasz, hrabio, powód ten za wystarczający?
 — Najzupełniej.
 — Chodźmy, panowie — wtrącił margrabia — Pilno mi.
 Lozerolles wynalazł natychmiast dla siebie sekundanta i czterej mężczyźni wyszli z pośpiechem na wąską uliczkę w sąsiedztwie pałacu Burgundzkiego, Zaraz też, nie tracąc ani chwili, do szpad się wzięto.
 — Do pioruna! — wykrzyknął margrabia, wymachując bezskutecznie szpadą dla zrobienia sobie