le inny jest strój świąteczny kobiét zamężnych; w dni uroczystości oczepek bywa z materyi jedwabnéj, przetykany szychem; na ten ubior głowy zarzuca się przejrzysta jak muślin gruby, biała albo szara namitka, spadająca z tyłu długiemi końcami. Oczepek i namitka przypominają ubior głowy niewiast polskich, dochowany u nas aż do końca XVI wieku, ubior, jaki np. widziéć możemy z drzeworytów dołączonych do Gniazda cnoty Bartosza Paprockiego (1578 r.). Pokazuje się więc, że namitka ukraińska jest ową polską podwiką, o któréj wspominają stare księgi nasze. — Koszula odświętna mołodycy ukraińskiéj jest biała, czysta suto, kolorową bawełną (czerwoną i siną) wyszywana na rękawach; na szyi mnóstwo korali i paciorek z krzyżykami i obrazkami; zamiast ochwoły i zapaski, noszonych na codzień, wkłada się kolorowa spodnica cycowa, albo pstra, jaskrawa, wełniana kałamajkowa, albo nareszcie, przez stare już tylko dziś noszona kraciasta, różnokolorowa płachta, podobna do szkockiego pledu, po którego barwach rozpoznają się klany. Mniéj dostatne kobiety, zamiast kramnych wełnianych spodnic, noszą domowe zielone i makowe (mienione fioletowe) letniki. W głębszéj Ukrainie, po miasteczkach i wsiach skarbowych wdziewają się jeszcze żółte i czerwone bóty, a na wierzch zamiast świty kwieciste cycowe jupki. Strój dziewcząt jest ten sam,
