Strona:Lucy Maud Montgomery - Rilla ze Złotego Brzegu.djvu/162

 Podeszła do nich Zuzanna z głową owiniętą szalem i rękami pełnemi ogrodowych chwastów. Doc dzikim wzrokiem obserwował jej kroki z poza krzewów puszczających pąki.
 — Niebo jest błękitne, — rzekła, — lecz to kocisko znowu przez cały dzień jest Mr. Hydem i prawdopodobnie w nocy będzie padał deszcz, bo reumatyzm okropnie mi dokucza.
 — Może będzie padał, ale nie myśl o swoim reumatyzmie Zuzanno, myśl raczej o fiołkach, — zawołał Władek wesoło, nawet jakoś za wesoło, jak pomyślała Rilla.
 Zuzanna spojrzała nań z dziwną niechęcią.
 — Naprawdę, Władziu nie wiem, co chcesz powiedzieć, każąc mi myśleć o fiołkach, — rzekła chłodno. — A reumatyzm nie jest rzeczą, z której się można śmiać, jak sam zresztą przekonasz się kiedyś, gdy będziesz starszy. Nie należę do tych ludzi, którzy wmawiają sobie choroby, szczególnie teraz, kiedy wiadomości z wojny przychodzą coraz straszniejsze. Reumatyzm jest rzeczą nieprzyjemną, ale jednocześnie jest niczem w porównaniu z trującemi gazami Hunnów.
 — Och, mój Boże, na pewno! — zawołał Władek, odwrócił się i poszedł w stronę domu.
 Zuzanna pokiwała głową. Nie lubiła u Władka takiego zachowania.
 — Mam nadzieję, że swej matce nie będzie bredził o takich rzeczach, — pomyślała, odchodząc wolnym krokiem.
 Rilla stała wśród rozkwitających narcyzów ze łzami w oczach. Cały wieczór miała zepsuty. Nie-