|
Przeświadczenie, że liczne i ścisłe związki istnieją pomiędzy genialnością i obłąkaniem, obecnie zakorzeniło się głęboko w nauce. Zawdzięczamy to w znacznej mierze uczonym pracom Verga, Moreau, Schillinga, Maudsleja, badaniom czaszek wielkich ludzi, dokonanym przez Broca, Canestriniego, Turnera, Vogta, Kupfnera, Quatrefages’a i Mantegazzę; pod pewnym względem wpłynęło zapewne trochę niniejsze dzieło, które rozeszło się w kilku wydaniach, ale najwięcej przyczyniło się do tego rozpowszechnienie mnóstwa dzienników, wydawanych od lat paru we Włoszech przez wszystkie prawie, lepiej urządzone, szpitale dla obłąkanych.
Każdy niemal numer tych ciekawych dyarijuszów zawierał lub stwierdzał dowody na rzecz tego zdania, poczytywanego przez lat tyle za paradoks niedorzeczny, mianowicie, że waryjaci niekiedy tylko wykazują chaotyczny rozstrój władz umysłowych, który przypisuje im zdanie ogółu i że, przeciwnie, obłąkaniu towarzyszy nieraz niezwykła jasność umysłu.
