Są to wszystko środki, używane instynktownie, w celu wywołania chwilowego przypływu krwi do głowy kosztem innych członków ciała.
Należy tutaj dodać, że ludzie zdolni, zwłaszcza zaś genialni często nadużywali napojów gorących.
Aleksander Macedoński w napadzie pijaństwa, za podszeptem nikczemnej Taidy, zabił swego najlepszego przyjaciela, umarł zaś z tego, że dziesięć razy wychylił kubek Herkulesa. Cezara często żołnierze przynosili do domu na swoich barkach. Nie odznaczali się również trzeźwością: Sokrates, Seneca Alcybiades, i Katon, o którym mówi Horacyusz: Narratur et prisci Catonis saepe moero caluisse virtus; zwłaszcza zaś Septimus Severus i Mahmud II, którzy obaj zmarli w skutek opilstwa na delirium tremens[1]. Dobrymi pijakami byli także Konetabl Bourbon i Avicenna (o którym mówiono, że poświęcił drugą połowę życia, aby dowieść jak niepotrzebnemi były wiadomości nabyte w ciągu pierwszej), jak również liczni malarze, np. Caracci, Steen, Barbatelli i bardzo wielu poetów: Murger, Gerard de Nerval, Musset, Kleist, Mailath, przedewszystkiem zaś Tasso, który w jednym z listów swych pisze: „Nie zaprzeczam, że jestem szaleńcem, ale przyjemnie mi myśleć, że szaleństwo moje pochodzi z pijaństwa i miłości, bo rzeczywiście nadmiernie piję“. To samo można powiedzieć o Royanim i Praga.
Sporo pijaków spotykamy pomiędzy muzykami np. Dussek, Haendel i Gluck, który wyraził się, że: „kocha złoto, wino i sławę, z tej słusznej racyi, że pierwsze ułatwia mu możność nabycia drugiego, które znowu daje mu natchnienie i sławę.“ Zresztą oprócz wina lubił także wódkę i umarł wskutek opilstwa (Clement — Musiciens celebres Paryż, 1868).
Zauważono, że zawsze prawie wielkie pomysły ludzi znakomitych przyjmują formę ostateczną pod wpływem jakiegokolwiek szczególnego wrażenia, które gra tutaj taką samą rolę, jak kropla wody solonej w dobrze urządzonym stosie Volty.
Faktem jest, że wszystkie wielkie odkrycia miały jako powód, jak to zaznacza Moleschott[2], proste wrażenia. Kilka
