gieny i medycyny sądowej Wszechnicy lwowskiej, w których jej autor dokonał. W pracy tej, poprzedzonej pracowicie zestawionym rzutem oka na dotychczasowy stan nauki o tak zwanych otruciach mięsem, omawia autor przypadki otrucia studzininą, jakie zdarzyły się w czerwcu 1905. we Lwowie. Autor zbadał przypadki te wzorowo pod względem bakteryologicznym, zwłaszcza zaś jeden z nich zakończony śmiercią poddany następnie sekcyi sądowo-lekarskiej. Ogółem zaszło wówczas we Lwowie po zjedzeniu tej samej studzininy 35 otruć, z tych pięć ciężkich a z nich jedno śmiertelne We wszystkich przypadkach wystąpiło zaraz w pierwszych dniach podwyższenie ciepłoty, dochodzące 40⋅2° C, okazujące tor ciągły, ustępujące w jednych przełomowe, w drugich powolnie. Objawy odpowiadały we wszystkich tych przypadkach ostremu nieżytowi żołądka i jelit, w pięciu ciężkich a zwłaszcza w dwóch z nich przybrały cechę duru brzusznego tak dalece, że nie brakło nawet osutki. Autor zdołał zarówno ze zwłok jednej z ofiar otrucia (z wątroby, nerki, śledziony i mięśnia lędźwiowo-udowego; żołądek i jelita wzięto do chemicznego badania sądowego z powodu doniesienia, że zachodzi otrucie arszenikiem) jak i z części skonfiskowanej w sklepie studzininy wyhodować obok obojętnych prątków drobnoustroje należące do grupy bac enter. Gärtneri, które już tylokrotnie w przypadkach podobnych jako causa movens stwierdzone zostały. Drobnoustroje te wytwarzały w pożywkach swej hodowli silne toksyny, które wywoływały u zwierząt doświadczalnych objawy zauważone w początkach obrazu chorobowego u zatrutych osób. Pokarm zaprawiony hodowlą tych drobnoustrojów spożyty przez zwierzęta doświadczalne wywoływał u nich obraz chorobowy, identyczny ze spostrzeganym u zatrutych osób, wobec czego nie ulega wątpliwości, że właśnie drobnoustroje były powodem zaburzenia zdrowia u rzeczonych osób, i że choroba ich polegała zrazu na zatruciu toksynami, potem także na zakażeniu samymi drobnoustrojami. Uwagi godnym jest fakt,
