Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/64

Możesz także poleżeć godzinkę krzyżem, choć dopiero jutro otrzymasz godny tego podniesienia się do nieba strój. A przedewszystkiem masz tu tę książeczkę o naśladowaniu cnót świętej Teresy. Przeczytasz ją sobie.
 Joannie, gdy brała z kościstych palców broszurę, usta krzywiły się do płaczu:
 — Taka cienka książeczka! Co zrobię, kiedy przeczytam?
 — Przeczytasz ją jeszcze raz uważniej.
 — A potem?
 — Znowu przeczytasz.
 Joanna rozpłakała się na dobre:
 — Ja... nie... mogę... o samej cnocie.
 Przeorysza ścięła zwiędłe usta.
 — Płacz! płacz, drogie dziecię!... Łzy zepsują ci cerę. To dobrze. Jesteś za ładna. A piękność prowadzi do grzechu — grzech do okropnej śmierci z wyrzutami sumienia i wieczystych mąk za grobem.
 Joanna momentalnie przestała płakać. Zdaje się, że przelękła się bardziej ewentualności zbrzydnięcia, niż perspektywy okrutnych mąk na tamtym świecie.
 — Widzisz, dziecko, jak my tu prędko poprawiamy żałość za pokusami tego świata. Już nie płaczesz. Od ciebie tylko zależeć będzie, abyś została świętą.
 I pod pozorem pocałunku błogosławiącego ukłuła ją nosem w czoło. Poczem odeszła w cichym majestacie, zamykając drzwi na klucz.