Strona:Leo Belmont - Markiza Pompadour miłośnica królewska.djvu/197

 W trzy godziny potem wpadł do niej, odsunąwszy chcącego go zameldować lokaja. Upadł na fotel, ledwo dysząc.
 „Co się stało?“ spytała. „Diderot odmówił.“
 „Gdzie tam!... Przyjął!... To głupstwo. Tu nie o Diderot’a chodzi.“
 Ocierał chustką spocone czoło. Czekała, patrząc w jego przerażone oczy.
 „Komendant Bastylji nie śmiał przyjść do pani... Jest zgubiony... Latude uciekł!...“
 „Jak?... z Bastylji... uciekł?!“
 „Tak jest... Ukrywano to przez kilka tygodni. Czyniono poszukiwania. Uciekł razem z d’Allegre. Tego już mamy w ręku. Ale Latude znajduje się pod ochroną Jeneralnych Stanów Holandji. Co zrobić?“
 „W jaki sposób uciekł?“ nie mogła się nadziwić.
 Opowiedział jej przebieg ucieczki na mocy pozostawionych śladów — wyrwanych belek, dziwacznych noży, drabinki usnutej z bielizny.
 „To jest cudowny człowiek!“ rzekła.
 Po jej twarzy przemknął wyraz zachwytu. Zmrużyła oczy, przypomniawszy oczarowanie jego blond włosów, w których pogrążyła ongi palce, lubując się ich miękkością i barwą. Jeden tylko książę de Gontant miał takie same marzycielsko-figlarne oczy, jak Latude. Może dlatego uległa jego natrętnym zalotom, kiedy pozbawiona już przez całe lata pieszczoty męskiej — odgrodzona murami od sypialni królewskiej — już tylko dama dworu i władczyni Francji, ale ex-miłośnica — dosłyszała w jego pocieszeniach kuszący poszept szczerej miłości. Był to piękny człowiek, dla którego zdradziła raz swoistą dumę: faworyty królewskiej. Pieszcząc jednak jego jasne włosy, miała