Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/190

 — Tak jest.
 — Dwa miliony?
 — Zgoda. Niech mi pan teraz przedstawi swój plan...
 — Poco? Wiem dobrze co i jak mam robić — bez pańskiej pomocy i porady. Główna rzecz, aby pan mógł uciec... A ja panu zapewnię możność ucieczki.
 — Jakież gwarancye?
 — Połowę zapłaci mi pan odrazu — połowę potem... Pozostaje kwestya paszportu... Jakie nazwisko chce pan tam mieć wypisane?
 — Wszystko mi jedno.
 Doktór wziął z biurka arkusz papieru, aby sporządzić rysopis... Spoglądając ciągle na swego klienta szeptał:
 — Włosy siwe... twarz ogolona... żółte okulary...
 Nagle zapytał:
 — A mnie kto zaręczy za solidność wypłaty?... Ja nie chcę żadnych czeków... tylko banknotów... autentycznych banknotów..
 — Otrzyma je pan.
 — A gdzie one są.
 — W niezawodnej kryjówce...
 — Może pan zechce wyraźniej określić.
 — Owszem. I tak pan nie znajdzie.
 — Zatem?...
 — To Grzegorz czuwał nad temi pieniędzmi. — Cztery miliony w banknotach... tam na barce... pójdziemy razem, wypłacę panu pierwszy milion.
 Doktór grzmotnął pięścią w stół:
 — Co? co pan powiedział?!
 — Mówię, że cztery miliony są ukryte na barce.
 — Ja nie przyjmę tych pieniędzy — do wypłaty.
 — Dlaczego? czy pan zwaryował?
 — Ponieważ trudno, aby mi kto płacił pieniędzmi, które i tak do mnie należą...
 — Jakto?!
 — Te cztery miliony są moją własnością, nie może mi ich pan zatem ofiarować jako zapłaty.
 Szymon wzruszył ramionami.