Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/123

 — Ale dlaczego?!... pocóż ten upór?... To się nie przyda na nic... Dlaczego chcesz pozostać?...
 — Bo kocham cię, Patrycyuszu...
 Młodzieniec zmieszał się, oszołomiony tem nagłem wyznaniem... Więc Koralia kocha go tak bardzo, że woli umrzeć raczej z nim razem, aniżeli żyć bez niego...
 Było to szczęście niespodziewane, zaprawione w tej chwili w równej mierze rozkoszą jak bólem...
 — Więc kochasz mnie, Koralio... kochasz...
 — Kocham cię, Patrycyuszu mój...
 Kobieta otoczyła szyję ukochanego ramionami. Pierwszy ten uścisk przejął go niewymowną rozkoszą... Niemniej jednak, postanowił nie uledz, ale uratować ją choćby wbrew jej woli...
 — Właśnie — rzekł — jeśli mnie kochasz, będziesz żyła... Zrozum, że mnie stokroć boleśniej umierać z tem przekonaniem, że ciebie zgubiłem... żołnierzem jestem... setki razy patrzyłem śmierci twarzą w twarz... śmierci się nie lękam... tylko wzgląd na ciebie mnie dręczy... Gdy będę wiedział, żeś ty ocalała — umrę chętnie...
 Ona nie słuchała, ale kończyła swoje wyznanie, jak gdyby nie mogąc powstrzymać potoku słów miłości — tak długo tajonej w najskrytszych głębiach serca...
 — Pokochałam cię od pierwszego dnia, w którym cię ujrzałam... Nie mówiłam ci tego, bom czekała na jakiś osobliwie uroczysty moment... A czyż może być uroczystsza chwila nad obecną, gdy stoimy na progu śmierci... Ale ja wolę śmierć niż rozstanie!...
 — Nie!... nie!... usiłował protestować — tyś powinna odejść!...
 — Powinnam zostać przy tym, którego kocham!...
 Patrycyuszowi strzeliła nowa myśl do głowy:
 — Koralio!... uciekaj!... a gdy już uwolnisz się, pospieszysz mi na ratunek...
 — Co powiadasz, Patrycyuszu?
 — Powiadam, że tylko ty możesz ocalić mnie i