Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/9

 — To jest w dobrym stanie i zamiana zbyteczna.
 — Jednakże…
 Pan Gerbois jest człowiekiem łatwo wpadającym w rozdraźnienie z usposobienia nieco podejrzliwy, odrzekł więc sucho:
 — Proszę pana nie nalegać więcej.
 Nieznajomy zastąpił mu drogę.
 — Nie wiem, jaką sumę pan za nie zapłacił, panie… ale służę panu podwójną.
 — Nie.
 — Potrójną?
 — Oh! dajmyż temu pokój! — zawołał profesor zniecierpliwiony. — To, co do mnie należy, nie jest do sprzedania.
 Młody człowiek popatrzył mu prosto w oczy wzrokiem, którego pan Gerbois nie mógł zapomnieć nigdy, poczem bez jednego słowa oddalił się.
 W godzinę potem przyniesiono biurko do domku, który zamieszkiwał profesor przy drodze do Viroflay. Zawołał córkę.
 — To dla ciebie Ziuziu, rozumie się, jeśli ci się podoba.
 Zuzia była ślicznem stworzeniem, radosna i szczęśliwa. Rzuciła się na szyję ojcu