Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/82

sne nazwisko, wysłała posyłkę pod nazwiskiem Rousseaux, i że odbierający niejaki pan Beloux, zamieszkały w Paryżu, wyprowadził się tegoż samego wieczora po odebraniu wysyłki, tj. pierścienia.
 — Może tu mowa o jednym z mych kuzynów d’Andelle? — zapytał hrabia.
 — Nie, nie idzie tu o tych panów.
 — A więc o panią de Real?
 — Tak.
 Hrabina krzyknęła przerażona:
 — Pan obwinia moją przyjaciółkę, panią de Real!
 — Małe pytanie, szanowna pani — odrzekł Ganimard... — Czy pani de Real była obecną przy sprzedaży niebieskiego dyamentu?
 — Tak, ale nie byłyśmy razem.
 — Czy nie namawiała panią do kupna pierścienia?
 Hrabina zaczęła sobie przypominać.
 — Tak... w istocie... myślę nawet, że ona powiedziała mi o tym pierwsza...
 — Zapisuję pani odpowiedź, hrabino. — Jest stwierdzone, że to pani de Real mówiła pani pierwsza o tym pierścieniu i namawiała panią do kupna.