Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/353

wego, zatrzymał się przed osobą, leżącą na ławce, popatrzył na nią a widząc, że się poruszyła, rzekł do niej:
 — Myślałem, że pani śpi, panno Alicyo.
 — Nie, nie, panie Holmes, nie mam ochoty spać... Myślałam.
 — O czem? Czy mogę zapytać?
 — Myślałam o pani d’Imblevalle. Musi być tak smutna! Jej życie złamane.
 — Ale nie, nie! — odrzekł żywo. — Jej błąd nie należy do tych, których się nie przebacza. Plan d’Imblevalle zapomni tę słabość. Już, kiedyśmy odjeżdżali, patrzył na nią mniej surowo.
 — Może... ale zapomnienie potrwa długo... a ona cierpi.
 — Pani ją bardzo kocha?
 — Bardzo. Dlatego miałam tyle siły, by się uśmiechać, gdy drżałam ze strachu; by patrzeć panu prosto w oczy, gdy chciałabym uniknąć pańskiego wejrzenia.
 — I czuje się pani bardzo nieszczęśliwą, że ją pani opuściła?
 — Bardzo nieszczęśliwa. Nie mam ani krewnych, ani przyjaciół... Miałam ją jedną.
 — Będzie pani miała przyjaciół — rzekł