Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/315

 — Kogo? moją magazynierkę pannę Langeais. Czyż moja magazynierka i mój przyjaciel pan Bresson byliby jedną i tą samą osobą?
 Mimo wszystkiego Holmes wątpił. Można udawać przerażenie, radość, niepokój, wszelkie uczucia, ale nigdy obojętność, nigdy śmiech radosny i swobodny.
 Jednak rzekł jeszcze:
 — Jeszcze jedno słowo: a czemuż to owego wieczora na dworcu Północnym zaczepiła mnie pani? i czemu błagała pani, abym niezwłocznie wyjeżdżał nie rozpoczynając dochodzenia w sprawie kradzieży?
 — Ah! pan nadto ciekawy, panie Holmes — odpowiedziała, śmiejąc się ciągle w sposób najnaturalniejszy. Za karę nic się pan nie dowie a co więcej będzie pan pilnował chorego, a ja tymczasem pójdę do apteki... Mam naglącą receptę... wychodzę...
 Wyszła.
 — Jestem zgubiony — mruknął Holmes.
 — Nietylko z niej nie wydobyłem nic, ale zdradziłem się sam.
 I przypomniał sobie historyę niebieskiego dyamentu; badanie, któremu poddał Klo-