Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/283

 Pani d’Imblevalle pomyślała i potwierdziła:
 — W istocie, one już były u panny...
 — U panny? — zapytał Holmes.
 — U nauczycielki, panny Alicyi Demun.
 — Czy ta osoba nie jada przy stole z państwem?
 — Nie, podaje się jej osobno, w jej pokoju.
 Wilsonowi przyszła myśl.
 — Czy list, pisany do mego przyjaciela, był odnoszony na pocztę?
 — Naturalnie.
 — A kto go nosił?
 — Dominik, mój służący od lat dwudziestu — odrzekł baron. — Wszelkie poszukiwania z tej strony są stratą czasu.
 — Nigdy nie traci się czasu, kiedy się szuka — wyrzekł sentencyonalnie Wilson.
 Pierwsze badanie było skończone. Holmes prosił o wskazanie mu jego pokoju.
 W godzinę potem przy obiedzie, zobaczył Zosię i Henrysię, córeczki baronostwa d’Imblevalle, śliczne dziewczynki lat ośmiu i sześciu. Mówiono mało. Holmes odpo-