Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/202

 Przyniesiono jej kapelusz i okrycie a Holmes rzekł:
 — Trzeba, aby pani dała panu Destange jakąś przyczynę, pozorującą nasze wyjście i żeby ta przyczyna w razie potrzeby mogła wyjaśnić pani nieobecność w ciągu kilku dni.
 — To niepotrzebne. Będę tu wkrótce.
 Znów zmierzyli się wzrokiem oboje ironiczni, uśmiechnięci.
 — Jak pani jego pewna! — rzekł Holmes.
 — Na ślepo.
 — Wszystko, co on robi, jest dobre, nieprawdaż? Wszystko, czego chce, staje się? A pani uznaje wszystko i jest pani gotowa na wszystko dla niego!
 — Kocham go — odrzekła z uczuciem.
 — I wierzy pani, że on panią wyzwoli?
 Wzruszyła ramionami i zbliżając się do ojca, uprzedziła go:
 — Zabieram ci pana Stickmanna. Jedziemy do Biblioteki Narodowej.
 — Ale wrócisz na śniadanie?
 — Może — albo raczej nie... Ale nie niepokój się.