Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/201

 — To wszystko. Nie należę do policyi miejscowej i nie czuję się zupełnie w prawie... wymierzania sprawiedliwości.
 Zdawała się zdecydowaną. Jednak zażądała jeszcze chwilę zwłoki. Przymknęła oczy. Holmes patrzył na nią, teraz znów tak spokojną, prawie obojętną na niebezpieczeństwo, której jej groziło.
 — Czy nawet — pomyślał Anglik — ona czuje się w niebezpieczeństwie? Nie, bo Lupin jej strzeże. Wobec Lupina nic jej dotknąć nie może, Lupin jest przepotężny, Lupin jest nieomylny.
 — Pani — rzekł — mówiłem o pięciu minutach, upłynęło ich więcej niż trzydzieści.
 — Czy pozwoli mi pan pójść do mego pokoju i zabrać me rzeczy?
 — Jeśli pani tak chce, mogę czekać na panią przy ulicy Montchanin. Jestem dobrym znajomym odźwiernego Jeanniot.
 — Ah! pan wie... — rzekła z widocznym jękiem.
 — Wiem wiele rzeczy.
 — Dobrze. Więc zadzwonię.