Ta strona została uwierzytelniona.
Nasze cnoty są najczęściej jedynie przebranemi przywarami[1]
1.[2]
To, co uważamy za cnoty, jest często tylko zbiorem różnych postępków i interesów, które los albo nasza zręczność umiały złożyć; i nie zawsze dzielność i czystość są przyczyną, że dany mężczyzna jest dzielny, a kobieta czysta.
2.
Miłość własna jest największym z pochlebców.
3.
Mimo wszelkich odkryć dokonanych w krainie miłości własnej, zostaje w niej jeszcze wiele ziem nieznanych.
4.[3]
Miłość własna jest zręczniejszą niż najzręczniejszy z ludzi.
5.[4]
Trwanie naszych uczuć nie bardziej zależy od nas niż trwanie naszego życia.
- ↑ Maksyma ta, streszczająca niejako całą książkę, datuje dopiero od 4-go wydania (1675).
- ↑ Porówn. Maks. 169, 204, 205, 213, 215, 220, 333, 380 i 631.
- ↑ Vauvenargues odpowiada na tę maksymę: „Najzręczniejsza miłość własna popełnia wiele błędów przeciw swoim interesom“. Trzeba tu zaznaczyć, te termin amour-propre (miłość własna) posiada u autora odcień inny niż to słowo ma dzisiaj, i raczej znaczy amour de soi (samolubstwo, egoizm).
- ↑ Porówn. Maks. 122, 297, 564 i 638.
