Strona:Książka do nabożeństwa O. Karola Antoniewicza.djvu/41

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.
29

czko ziemi u stóp krzyża Twego, abym łatwiéj w każdéj krzyża mógł się pomieścić szczelinie!
Uczyń mnie małym, jako jednę wody kropelkę, abym, jako w morzu miłości mógł utonąć w otwartéj serca Twojego ranie!
Uczyń mnie małym, jako ten bluszcz zielony, abym chwyciwszy się krzyża, wił się do góry, do góry ku Tobie, bo pokąd po ziemi czołgać sie będę, uschnę i zginę na wieki!
Uczyń mnie małym, jako ten robaczek pełza po drodze, po którym noga dziecięcia depce bez obawy, abym zdeptany w pysze i próżności mojéj, mógł Tobie służyć w pokorze!
Tyś rzekł do nas, że jeśli się nie staniem jako dzieci, nie wnijdziemy do królestwa Twego. O Panie! téj przepaści, do któréj pycha wtrąciła nas, tylko pokora Twoja wydźwignąć mogła! Bóg musiał się poniżyć, aby człowieka wywyższyć; musiał się poniżyć, aby go podźwignąć. O Panie! z téj przepaści, do któréj mnie wtrąciła próżność i duma moja, tylko pokorą i wyniszczeniem własnéj woli wydźwignąć się mogę; Tyś został dzieckiem, Tyś mi kazał być dzieckiem; chcę Panie pójść za przykładem i radą Twoją; i dlatego spieszy dusza moja, serce moje, myśl moja, wola moja, do żłóbka Twego, aby na tém miejscu,