Strona:Kowalowa góra. Na widecie.djvu/017

 Błysnęło — wino rozlało się, zajęło przestrzeń ogromną i wzdętym popłynęło strumieniem. Nagle posłyszał tuż koło siebie głos starego Różyca:
 — Jaremo, czas!...
 — Wszelki duch! — krzyknął przestraszony kowal.
 Przetarł oczy — obejrzał się...
 Cichy, samotny step był przed nim — czerwone słońce dotykało kraju ziemi, wilgotny powiew wiatru przynosił zdaleka zapach pól. Po chwili odezwał się dzwon cerkiewny, na nieszpór bijąc.
 — Maryno! — krzyknął Jarema.
 Z za węgła ukazała się przyzwana.
 — Pan mnie woła!
 Maryna wypatrzyła się na starego, nie rozumiejąc znaczenia słów.
 Nagle przed chatą zadudniły kopyta końskie — młody Jan, syn teraźniejszego dziedzica a wnuk Kazimierza, stanął przed kowalem.
 — Zdrów, Jaremo? — zawołał.
 — A...a...a! — wybąknął stary, zdejmując powoli czapkę z osiwiałej głowy.
 Młodzieniec zeskoczył z konia i ucałował w ramię dziada.