Strona:Kodeks honorowy i reguły pojedynku.djvu/62

 § 202. Do nabijania pistoletów można zaprosić też specyalistę; kontrola zostaje niezmienną.
 § 203. Jeżeli jeden z przeciwników ma prawo posługiwania się własną bronią, wolno mu ją też samemu nabijać; dzieje się to jednak tylko z zachowaniem wszystkich środków kontroli i ostrożności wyżej podanych.
 § 204. Po ukończeniu tych przygotowań składają sekundanci broń napowrót do kasetek, wskazują zapaśnikom ich miejsca i proszą ich, by — jeżeli tego nie czynili wprzódy — zdjęli surduty i kamizelki i obnażyli pierś dla zademonstrowania, że nic kuli nie stoi na przeszkodzie.
 Odmowa temu żądaniu równa się odmowie pojedynku.
 § 205. Po załatwieniu tej formalności zabiera głos kierownik walki i proponuje przedewszystkiem raz jeszcze pogodzenie się, następnie zwraca uwagę przeciwników na następujące punkta pojedynkowe:

 a) po komendzie »odwieść!« należy tylko stać w pozycyi, z pistoletem nieruchomym, zwróconym wylotem w gorę; wystrzał należy dać po komendzie: strzelić!

 b) po komendzie: stój! strzelać absolutnie nie wolno;

 c) niewystrzelenie jest uważane za strzał;

 d) podczas strzelania stać należy twarzą ku przeciwnikowi, wolno się jednak zwrócić trochę do niego bokiem;

 e) wolno zasłonić sobie twarz pistoletem, zwróciwszy go wylotem w górę;

 f) wolno strzelać ręką prawą lub lewą, a strzelającą wolno opierać o pierś, ale tylko o pierś;

 g) nie wolno nikomu strzelać w powietrze.

 Mając do czynienia z przeciwnikami biegłymi w regułach pojedynkowych, można te wyjaśnienia opuścić.
 § 206. Następuje powtórzenie krótkie a zwięzłe warunków pojedynku, poczem przemawia kierownik:
 Słyszeliście panowie, na jakich warunkach walka ma