serdeczną matką i kochającą żoną. Nie chce jednak wrócić do Argos przed ślubem Ifigenii, do czego ją Agamemnon różnymi sposobami namawia. Chce sama wydać córkę zgodnie z obyczajami, wypytuje dokładnie kim jest narzeczony, czy godny jest Ifigenii.
Prawda wychodzi na jaw, bo przybywa Achilles nic nie wiedzący o rzekomym małżeństwie. Klitajmestra błaga o ratunek dla córki najpierw Achillesa, potem Agamemnona. Kiedy jej prośby nie działają, następuje monolog zapowiadający wrogość Klitajmestry (1146–1163)
Więc teraz słuchaj. Będę mówić jasno
I nie potrzeba na wstępie zagadek.
Po pierwsze, pierwszy to będzie mój zarzut,
Wbrew woli wziąłeś mnie, pojąłeś siłą,
Męża pierwszego, Tantala, zabiwszy,
A dziecko moje zmiażdżyłeś o ziemię
gwałtownie od mych piersi oderwane.
Synowie Dzeusa, obaj moi bracia,
Na świetnych koniach na ciebie ruszyli,
Lecz stary ojciec, Tyndar, cię ocalił,
Boś go ubłagał — i wziąłeś mnie w łoże.
Potem, poświadczysz, pogodzona z losem,
W domu dla ciebie byłam bez zarzutu,
Wierna w tym związku i o to troskliwa,
Aby pomnażać twe mienie — gdyś wchodził
I gdyś wychodził, cieszyłeś się szczęściem.
Rzadki to połów dla mężczyzny taka
żona, o liche bywa łatwiej
i kończy to długie wezwanie zapowiedzią, co będzie, kiedy Agamemnon wróci (w. 1180–1184):
Przecież starczyłoby paru słów twoich
Ażebym i ja, i dwie młodsze córki
Tak cię przyjęły, jak się przyjąć godzi,
A więc, na bogów, ty mnie nie przymuszaj,
Bym była twoim wrogiem, a ty moim.
(tłum. J. Łanowska)
W tej tragedii, napisanej jednak po Elektrze i po Orestesie, Klitajmestra występuje jako kochająca matka i poprawna, wierna żona. Eurypides wrócił więc do tej bohaterki innych tragedii,
