Strona:Klemens Junosza Wybór pism Tom V.djvu/157

uderzony w kość policzkową tak silnie, żem aż krzyknął z bólu.
 — Ach, mój Boże! — zawołała dama — co za wypadek!... Widzi pan, jakie to teraz sługi niegodziwe!... Bardzo pan cierpi?
 — Trochę.
 — Ach, mój Boże! jakżeż mam pana przeprosić za tę niezdarę?
 — Stało się. Pójdę na górę i przyłożę zimnej wody na twarz.
 — U tego malarza?
 — Tak.
 Ruszyła ramionami z wyrazem politowania.
 — Alboż on może mieć wodę? Zresztą woda na nic, najlepszy jest w takim razie nóż.
 — Nóż?
 — Spodziewam się... ja zawsze tak leczę stłuczenia. Proszę pana do pokoju... Bez ceremonii... Z mojej winy wypadek, ja powinnam pana ratować.
 — Poradzę sobie sam.
 — Eh, mój panie — rzekła z pewnem zniecierpliwieniem, — ja wiem, co mówię. Jestem kobieta doświadczona i mam dorosłe dzieci... Proszę pana.
 Wszedłem do pokoju pustego prawie. Stał w nim tylko fortepian, stół z przed kanapy i parę małych stolików. Szczęśliwe graty drewniane, których nikt nie trzepie.
 — Proszę do okna, do światła... Jezus Marya! — zawołała — śliczne rzeczy, guz jak kartofel!... będzie i siniak, jeżeli się zawczasu nie zaradzi. W tej chwili...