Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/94

 — Ano, chodzi o sto tysięcy złotych.
 — Czyż to sprawa do wygrania! Panie Symplicyuszu — rzekł z rozżaleniem pan Karol — powiedz pan sam...
 — Hm — rzekł po namyśle Jajko — sprawa jest jak sprawa... Można wygrać, można i przegrać, ale ściśle biorąc, szans wygrania jest więcej.
 — No, widzisz — rzekł pan Mikołaj — szans wygrania jest więcej, a ja nie mam chęci zmarnować takiej poważnej sumy... Skrzywdziłbym was...
 — Ja się zrzekam...
 — Wolno ci, ale Lucynka...
 — Ona również nie dba o ten proces.
 — I to może być — wszelako ja dbam i tego, co powiedziałem, nie cofam.
 — Wieleż ojciec żąda za swoje prawa?
 — Sto tysięcy!
 Niemcy żachnęli się.
 Szmidt miał ochotę zaklęć, ale ujrzawszy, że pan Mikołaj zmarszczył brwi, zamilkł. Schultze z zimną krwią zaczął zgarniać rozłożone na stoliku pieniądze i chować je do wielkiego pugilaresu.
 Pan Karol nie mógł ukryć rozdraźnienia, jakie go opanowało.