Strona:Klemens Junosza - Zagrzebani.djvu/82

 — Do Czarnej jedziesz, Karolu? — zapytała pani Lucyna.
 — Będę w tamtej stronie, może wstąpię, a może i nie... Do widzenia, panie Symplicyuszu, do jutra.
 — Dziwna rzecz — rzekła pani Lucyna po wyjściu brata — co on zajmującego widzi w Czarnej.
 — W Czarnej? — odezwał się stary szlachcic — w Czarnej dużo rzeczy zajmujących jest... gospodarstwo...
 — To dla Karola najmniej ciekawe...
 — A panna?
 — O taki zły gust nie śmiem go posądzać...
 — Zły?
 — O i jaki zły! jaki fatalny gust! Ale mniejsza o to; pójdę i zobaczę, czy ojciec już wstał.
 Ledwie drzwi się za nią zamknęły, wbiegła zapłakana panna Weronika.
 — Panie dobrodzieju! panie najłaskawszy! — zawołała — ja już dłużej tu nie wytrzymam! Jak mi Bóg miły, nie wytrzymam... albo ucieknę, albo sobie życie odbiorę.
 Wybuchnęła wielkim potokiem żalu: że jest najnieszczęśliwszą istotą pod słońcem, że wszystko