Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/187

— 181 —

 Obserwując pana Hipolita, odtwarzając w pamięci sylwetkę niezgrabnego chłopaka, rzucił pan Jan wzrokiem na Andzię. Ani jej poznać. Ożywiona, rozpromieniona, uśmiechnięta, nigdy nie wydawała się tak ładną i tak szczególnie sympatyczną. Teraz można się domyślać, co jest tego przyczyną. A nie mówiła nic, nie zdradziła się ani jednem słowem, nieszczera! Przy pierwszej sposobności usłyszy za to wymówkę.
 Pan Jan, przyjmując udział w rozmowie ogólnej, słucha jednak uważnie, o czem mówi jego siostra z Hipolitem, ale dolatują go tylko wyrazy i urywane zdania, z których nie może się dorozumieć niczego.
 — Nie miał pan zamiaru przyjazdu?
 — Nie, pani, ale stęskniłem się.
 — Do rodziców?
 — Do swoich.
 — Długo będzie pan w domu?
 — Dwa tygodnie.
 — To krótko.
 — Ale od lipca powracam już na zawsze.
 — Tak samo mówił pan w zeszłym roku.
 — Przyczyna znana jest pani.
 — Tak, ale...
 — Chce pani powiedzieć, że może się powtórzy i teraz; nie, stanowczo wracam.
 — Pani dobrodziejko — odezwał się pan Seweryn do gospodyni domu, — spodziewam się,