Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/177

— 171 —

 — Wiadoma rzecz; ale dlaczego?
 — No... żeby ludzi nie straszyć.
 — To znaczy, żeby się ludziom podobać. Trzecie pytanie: Co myśli ten, kto siedzi przy oknie i patrzy na drogę?
 — Cóż za pytanie! Spodziewa się, że ktoś przyjedzie, i dlatego patrzy w okno.
 — Widzisz więc, Andziu, że wszystko się wydało.
 — A kogóż Andzia oczekuje? — zapytała Nina.
 — Nikogo a nikogo. Siedzę przy oknie, więc mimowoli patrzę na śnieg, na drzewa.
 — Na bramę!
 — No i na bramę, na drogę, na pole, nawet na las, który się czerni tam daleko. Ileż razy na dzień ty czynisz to samo. Dziś przez to okno patrzyła i mama, i pani Jastrzębska, i Ludka, i Nina... i nie wywoływało to zadziwienia, ani uwag z twej strony.
 — Bo co innego jest patrzeć, a co innego wyglądać kogo!
 — Więc niechże będzie, jak chcesz; wyglądam, czekam i już się doczekałam. Zbliżają się, już są na drodze; tylko patrzeć, kiedy będą w bramie.
 — Kto? kto? — zawołała zaciekawiona Nina, biegnąc do okna; nawet poważna Ludwika poszła za jej przykładem.