Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/62

na córki, a wówczas na drobnych, pobladłych jej ustach, osiadał uśmiech przelotny.
 Właśnie już miała robotę składać i dzieci do pokoju zabrać, gdy furtka ogrodowa skrzypnęła i w alei ukazał się Dyrdejko.
 Wbrew zwyczajowi swemu szedł powoli, z głową pochyloną, jak gdyby pod brzemieniem jakiegoś ciężaru.
 Zbliżył się do altanki, kapelusza uchylił i milczał czas jakiś. Nareszcie zwracając się do Helenki, rzekł:
 — Weźmij ty, duszeńko, Władziunię za rączkę i do pokoju zaprowadź, tam Janek jest takoż... a jakiego ślicznego motyla złapał, żebyś wiedziała...
 Dziewczynki motyla co prędzej pobiegły oglądać, pani zaś na starego oczy z wyrazem pytania podniosła.
 Żmujdzin kapelusz miął w ręku.
 — Chciałbym jedną rzecz powiedzieć — rzekł.
 — Słucham, panie Fulgenty.
 — Ot, widzi pani, kłopot takoż...
 — Czyż ich nie mamy ciągle?
 — No tak... ale to...
 — Nowy jaki?
 — Nie, nie, nie lękaj się pani, to nawet nie kłopot, tylko głupstwo małe!
 — Cóż więc?
 — Jechać mnie w drogę potrzeba.
 — Teraz? w tym czasie?