Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/323

 — Kochany... a kto to panu powiedział? ja tego wcale nie mówiłam panu!
 — Więc nie kochany? — spytał Alfred smutnie.
 — Dlaczego niekochany?... o, panie Alfredzie, ja i tego również nie powiedziałam nigdy...
 — Więc w takim razie, czemże jestem dla pani?
 — Ach mój Boże, co panu do tego? tak się pan dopytuje... a ja nie powiem, ja nie mogę powiedzieć... bo... bo, widzi pan, ja sama nie wiem czy to można tak mówić — ale idźmy już ztąd, zasiedzieliśmy się tak długo... tam ciocia niespokojną będzie... i dziadunio zapewne powrócił już z pola — rozejdźmy się panie Alfredzie.
 — Więc dobrze, ja odjadę zaraz, ale niezadługo spotkamy się w... Borkach.
 — Ach, będzie pan u dziadunia?
 — Tak — i jeszcze... jeszcze raz zapytam pani...
 — O co?
 — Powtórzę pytanie, na które nie otrzymałem dotychczas odpowiedzi.
 — O, to będzie zbytecznem — a raczej może... przedwczesnem.
 — Przedwczesnem?... więc to znaczy że jednak kiedyś, kiedyś przynajmniej tę odpowiedź usłyszę...
 — Kto wie? kto wie?... — odrzekła z czarującym uśmiechem i zanim Alfred spostrzedz się