Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/200

już późno, nie chcę go po nocy niepokoić. Jutro zaś jak doczekamy, po mszy świętej.
 — O ósmej, dziadziu, będzie wotywa przed Matką Boską — ławnik Dmuchała zamówił. Obaczy dziadzio, będę służył do mszy — albo nie! poproszę organisty żeby mi grać pozwolił. Grzędzikowski posłuży...
 — To ja ci chyba będę kalikował, — rzekł z uśmiechem Piotr.
 — Ej nie... jest od tego stara Jędrzejowa, co po proszonem chodzi — a dziadzio będą sobie klęczeli przed ołtarzem. Po wotywie zaśpiewam „Witaj Królowo!“ bo to msza za dusze zmarłe, tylko nie w czarnym ornacie, bo widzą dziadzio, nie w każdy dzień czarny ornat brać można i właśnie jutro nie można...
 — A zkądże ty wiesz takie rzeczy?
 — Uczę się dziadziu. Organista powie to i owo, kanonik też trochę i zawsze wiem jakie aparaty naszykować. Sam wyjmuję z szafy co potrzeba.
 Piotr uśmiechnął się i brodę pogładził.
 — Dobrze, moje dziecko, — rzekł. — Obaczymy jutro — a po mszy świętej pójdę do kanonika i poproszę żebyś był na dwa dni zwolniony...
 — Na co? — zapytał Stępor.
 — Woda teraz duża, — odpowiedział Piotr, — trzebaby rybek nałapać.
 Chłopak aż w górę podskoczył z radości.
 — Aj! to dobrze! to dobrze! popłyniemy het czołenkiem jak dawniej, het, aż do krośnieńskich stawów.
 — A bezemnie często chodziłeś na ryby? — spytał Piotr.
 — Przynosił czasem drobiazg, — odpowiedział Stępor.
 — Et dziadziu, co to za ryby! na wędkę czasem się parę okońków złapało... albo, tak oto, garścią wybrało się z nor kopkę raków dla kanonika.