Strona:Klemens Junosza - Z antropologii wiejskiej (nowa serya).djvu/129

 Mendel wyrwał go z zadumy.
 — Ny, panie adwokacie, — rzekł, — panowie biednowolskie gospodarze czekają.
 — Ja też czekam, — odpowiedział pan adwokat.
 — Na co pan czekasz?
 — Na pierwszy paragraf; ja potrzebuję wiedzieć co mnie z tego interesu przyjdzie?
 — To prawda, — rzekł Mendel; — hej panowie gospodarze, pan adwokat potrzebuje wiedzieć paragraf pierwszy, co jemu z tego interesu przyjdzie?
 — Niby jak? — zapytał sołtys.
 — Jak? co to za kwestya? Czy wy znacie pierwszy paragraf od francuzkiego kodeksu?
 — Jakiż to tam paragraf?
 — Niech pan adwokat sam przeczyta.
 Żydek poprawił okulary, odkrząknął i wpatrując się w książkę rzekł:
 — „Pierwsze statje: adwokat. Kto chce dzieło, ma płacić adwokat“. Rozumiecie co to znaczy? To znaczy że bez adwokat nie może być sprawa, bez pieniędzy nie może być adwokat.
 — Słuchajcie-no ludzie, — odezwał się Stępor Jan, — co on nam opowiada o sprawie? Gdzie tu jaka sprawa?
 — Nu — a jak?
 — Sprawa, na moje chłopskie pomiarkowanie, wtedy jest, jak się kto z kim wadzi i jak się niby ciągają po sądach, a my tu żadnej zwady nie mamy. Skoro biedrzański dziedzic chce nam las dać, a my zaś chcemy go z serwitutu wypuścić, to sprawy w tem żadnej nie ma.
 — Oj waj, — odezwał się żydek w okularach, — na wasze chłopskie miarkowanie to nie jest sprawa, na moje jest sprawa, dla tego że sprawy dubeltowe są: — jedne kłócące, drugie godzące... a każda jest sprawa.