Strona:Klemens Junosza - Z Warszawy.djvu/105

 — W takim razie, wracaj pan do domu.
 — Za nic na świecie.
 — A to okropność; to panie jest nieuczciwość, podstęp, podejście — tak się nie godzi.
 — A brukwią porządnego człowieka żywić to się godzi...
 — Sprzedam brukiew, kiedyś pan taki grymaśny.
 — Aha! i kupię natomiast pasternaku albo rzepy. Nie głupim, pani dobrodziejko, nie głupim, kochajmy się, ale zdaleka.
 — Co ludzie powiedzą?!
 — Co nas to może obchodzić. Każdy zrozumie, że pani ma swoje przyzwyczajenia, ja swoje; a nie jesteśmy już oboje w takich latach, żeby można zmieniać dawne nałogi. Ja przynajmniej nie czuję dość sił na to, pani zapewne także. Urządzimy się więc tak, żeby nam obojgu dobrze było. Ja tu zostanę w mojem dawnem kawalerskiem mieszkaniu, gdzie przesiedziałem lat czterdzieści i jadać będę o tej samej porze i to, co przywykłem jadać od lat czterdziestu; a co się tycze małżeństwa naszego — na każde zawołanie jestem, do hypoteki — to do hypoteki, do rejenta — to do rejenta, wszędzie gdzie i mogę być pani użytecznym, wyłączając naturalnie dachy, piwnice i wogóle miejsca uczęszczane przez koty, lub przez szczury.