Strona:Klemens Junosza - Willa pana regenta.djvu/174

 Nagle regentowi przyszła do głowy myśl genialna, tak ją przynajmniej sam nazwał.
 — Słuchaj-no, Michale, — rzekł.
 — Słucham, wielmożny panie.
 — Daleko stąd twoja siedziba?
 — Bliziutko, za kilka pacierzy zajść można.
 — To ślicznie; idziemy do ciebie na śniadanie. To jest myśl genialna!...
 Chłop oczy szeroko otworzył.
 — No cóż? nie zapraszasz?
 — Wielmożny panie, z duszy serca, ale u mnie niema takiego jadła, żeby według pańskiej mody było.
 — A cóż masz?
 — Ot, jak w prostym stanie, u biednego człowieka...
 — Wódka jest?
 — A dyć jest gorzałczysko proste, jeżeli panowie nie wzgardzą; chleb, Bogu dzięki, też jest; poszukawszy, może tam baba kawałek sera zdybie, albo jakiej okrasy, kilka jaj...
 — Wybornie! Wiec jakże, panowie? idziemy do Michała?
 — Idziemy...
 — Ta niech wielmożny panicz poprowadzi, a ja pobiegnę, żeby panowie nie czekali długo.
 Kiedy myśliwi przyszli na miejsce, na polankę, zastali przed chatą Michała wielką krzątaninę. Michałowa z córką, ładną, tęgą dziewuchą, nakrywała stół przed domem, Michał wyno-