Strona:Klemens Junosza - Wdowa z placem.djvu/78

— 74 —

jomych, panna Zenobia, wyszła za starego mantykę i nudziarza, na którego jeszcze przed dwoma laty wcale nie chciała patrzeć, obecnie kocha go jaknajczulej i gotuje dla niego rumianek z większą starannością, niż owa sławna Julia... dla tego z teatru, co wiesz... jakże się nazywa... dla Romea!
 — Julia bynajmniej nie gotowała rumianku.
 — Więc herbatę, kleik, lipowy kwiat... coś przecież gotować musiała!
 — Czegóż więc dowodzi ta gorliwość i przywiązanie panny Zenobii?
 — Dowodzi, że była przeznaczona dla starego mantyki, a mantyka dla niej.
 — Co też ciocia...
 — Przepraszam, jeszcze nie skończyłam. Dam ci drugi dowód. Pamiętasz Michasię tę brunetkę z niebieskiemi oczami, tę ładną?
 — Pamiętam!
 — No, to zapewne pamiętasz i pana Adolfa również, tego wiesz, blondyna, który był w banku, potem na kolei, a teraz licho wie co robi i gdzie się obraca. Wysoki taki, przystojny, z dużymi wąsami.
 — Coś sobie przypominam.
 — Otóż on był zakochany w Michasi, jak Nabuchodonozor, a ona w nim jak Salamandra — i trwało to przez cztery lata. Przynosił bukiety i cukierki, a wszyscy znajomi mówili, że trudno wyobrazić sobie parę le-